Είναι ένα καλοκαιρινό χαλαρό βράδυ αυτό που διαλέξαμε με ένα φίλο μου να πάμε για ένα ποτό για να πούμε τα νέα μας. Θέλει να μου αναλύσει κάποια νέα περιπέτειά του.
Επιλέγουμε ένα ωραίο, ποιοτικό μπαρ, καθόμαστε, παραγγέλνουμε και λίγο μετά παρατηρώ σε ένα πάσο λίγο πιο μακριά έναν μαθητή μας με τρεις φίλους του. Είχε παρακολουθήσει το premium bootcamp λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Τον βλέπω εντελώς διαφορετικό απ’ ότι τον είχα πρωτογνωρίσει.
Ενώ οι φίλοι του είναι σκυμμένοι με το ποτό στο χέρι, κοιτώντας τα κινητό τους, ως μια ακόμα αντροπαρέα που βαριέται και βγήκε απλά για να βγει (sorry guys), ο μαθητής στέκεται όρθιος με σωστή στάση σώματος και χαμογελαστός. Βλέπει στο βάθος δύο κοπέλες που του αρέσουν και δεν διστάζει λεπτό, γυρνάει λέει κάτι στους φίλους του και ξεκινάει να πάει να τις γνωρίσει.
Κοιτάζω μια αυτόν και μια την παρέα του. Αυτός πλησιάζει με αυτοπεποίθηση τις κοπέλες ξεκινάει να τους μιλάει χαμογελώντας, του χαμογελάνε κι αυτές και τότε ξεκινάει το πιο όμορφο παιχνίδι που ανακαλύφθηκε ποτέ, το φλερτ. Τον βλέπω άνετο, τις πειράζει, ανταποδίδουν, ξεχωρίζω και 1-2 λάθη που κάνει και θα μπορούσε να διορθώσει. Λογικό άλλωστε, η βελτίωση και η ανάπτυξη είναι συνεχείς διαδικασίες.
Κοιτάω και την παρέα του. Οι τρεις φίλοι του έχουν γυρίσει και τον κοιτάνε αποχαυνωμένοι (τουλάχιστον άφησαν τα κινητά, κάτι είναι κι αυτό), με βλέμμα δυσπιστίας, έκπληξης, φόβου. Όση ώρα ο μαθητής μιλάει με τις δύο κοπέλες, αυτοί παρακολουθούν συνέχεια και που και που ανταλλάσουν καμιά κουβέντα μεταξύ τους. Νομίζω ότι ο ένας ζηλεύει. Από τις γκριμάτσες τους προσπαθώ να καταλάβω τι λένε: «Μα είναι δυνατόν να πηγαίνει να τους μιλάει χωρίς να τις ξέρει;», «Και πως γίνεται αυτό;», «Μπα, τίποτα δεν θα κάνει, αυτά δεν πετυχαίνουν».
Ο μαθητής έχει βγάλει το κινητό του. Χαμογελάω ασυναίσθητα, καθώς ανταλλάζει στοιχεία με την κοπέλα που του άρεσε. Άλλη μια όμορφη ιστορία θα ξεκινήσει. Μετά από λίγο τις χαιρετάει και φεύγει.
Καθώς επιστρέφει του μιλάω. Με κοιτάζει και με αγκαλιάζει, χαίρεται που με βλέπει, όπως χαίρομαι κι εγώ. Κάθε εβδομάδα στα bootcamp ζούμε με τους μαθητές δυνατές στιγμές, στιγμές που μας δένουν. Του δίνω τα συγχαρητήριά μου όχι για το συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά για την όλη συμπεριφορά του και αλλαγή του, του δίνω και λίγο feedback για πράγματα που μπορεί να διορθώσει και να κάνει καλύτερα στο μέλλον. Επιστρέφει στην παρέα του, τον υποδέχονται δύσπιστα, όχι από κακία, αλλά επειδή ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν το πόσο έχει αλλάξει ο φίλος τους, καθώς θεωρούσαν ότι αυτά γίνονται ίσως μόνο στις ταινίες ή μόνο από πολύ λίγους συγκεκριμένους άνδρες που γεννιούνται μάλλον με κάποιου είδους ..χάρισμα.
Επιστρέφω στον φίλο μου που μου αναλύει τις δικές του περιπέτειες, μέχρι που περνάει από μπροστά μας ένας άλλος παλιός μαθητής μας. Περπατάει πρώτος μαζί με τη νέα του κοπέλα και από πίσω ακολουθούν δύο φίλοι του. Αρχηγός των ανδρών, άνετος και με μια νέα αυτοπεποίθηση στο μάτι του, δεν μοιάζει καθόλου με τον άνθρωπο που είχα πρωτογνωρίσει πέντε μήνες νωρίτερα. Συνεννοείται με την κοπέλα της υποδοχής και βρίσκουν χώρο σε ένα άλλο πάσο (κοντά μας κατά σύμπτωση).
Με καταλαβαίνει και έρχεται να με χαιρετήσει όλο χαρά. Μου λέει τα νέα του, τα επαγγελματικά, για τις διακοπές και φυσικά για τη νέα του κοπέλα. Δεν του λέω κάτι για το πόσο έχει αλλάξει, το ξέρει ήδη και το νιώθει κάθε μέρα. Όπως μου μιλάει μόνο, τον κοιτάω και τον χαίρομαι.
Γυρνάω στον φίλο μου, σκέφτομαι ότι βγήκα για ένα απλό ποτό και έχω συναντήσει ήδη δύο διαφορετικούς μαθητές μας, τον καθένα σε διαφορετική φάση και στο δικό του δρόμο. Τους κοιτάω εναλλάξ και καμαρώνω. Σκέφτομαι ότι βρεθήκαμε τυχαία σε ένα μπαρ τρεις διαφορετικοί άνθρωποι και μοιραζόμαστε το ίδιο μυστικό. Υπάρχει μία κρυφή σύνδεση μεταξύ μας. Είμαστε πολλοί, όλοι μέλη της ίδιας κοινότητας ανδρών, ανδρών που θέλουν να βελτιωθούν και να αναπτυχθούν σε όλους τους τομείς.
Αν θες κι εσύ να γίνεις μέλος της, μπορείς να έρθεις σε επαφή μαζί μας. Εκτός αν προτιμάς να περιμένεις να συναντηθούμε έξω τυχαία. Δεν είμαι σίγουρος όμως ότι συχνάζουμε στα ίδια μέρη.
