Όταν ήμουν δημοτικό και γυμνάσιο, όπως οι περισσότεροι από εμάς, είχα πολύ καλούς βαθμούς.
[su_note note_color=”#0a313b” text_color=”#e4e0e0″ radius=”14″]Θα μου πεις, σε αυτές τις ηλικίες, ίσως για να σε βοηθήσουν να αναπτυχθείς με αυτοπεποίθηση, βάζουν γενικότερα καλές βαθμολογίες. [/su_note]
Δεν ήταν όμως ότι έπαιρνα απλά καλούς βαθμούς. Ήμουν και επιμελής. Δηλαδή, έκανα τις ασκήσεις για το σπίτι, έφερνα πάντα όλα μου τα τετράδια, τα είχα καθαρά και γενικά ήμουν τυπικός. Ακόμα και ζελατίνα έβαζα στα βιβλία που μας μοίραζαν για τα μαθήματα.
Στο Λύκειο, ανακάλυψα τον καφέ και το τσιγάρο, τις κοπέλες (που εδώ που τα λέμε δεν μου έδιναν τότε την σημασία που απολαμβάνω σήμερα), τις παρέες και τις εξωσχολικές δραστηριότητες.
Οι βαθμοί έπεσαν δραστικά. Με το ζόρι στην Τρίτη Λυκείου έβαλα μυαλό και συγκεντρώθηκα αρκετά για να περάσω σε μια σχολή της προκοπής (μια σχολή που θα μου άρεσε δηλαδή).
Όσο μεγάλωνα, το ίδιο μοτίβο παρατηρήθηκε αρκετές φορές. Στις πρώτες μου θέσεις εργασίας, στις πρώτες μου σημαντικές σχέσεις με ανθρώπους, στα πρώτα μου βήματα στην αυτοβελτίωση.
[su_box title=”Δηλαδή:” title_color=”#f42121″ radius=”6″]Κάθε φορά που ήμουν επιμελής – τυπικός – προσεκτικός, τα πράγματα πήγαιναν καλά. Όταν έχανα την συγκέντρωσή μου, κάπου ο δρόμος θόλωνε. [/su_box]
Γύρω στα 25 και μετά από μια δύσκολη περίοδο στη ζωή μου, αποφάσισα δύο πράγματα :
Α) να μη χάνω χρόνο και να αξιοποιώ κάθε στιγμή. (θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά)
Β) να μη κάνω πειράματα για να επιτύχω και να αξιοποιώ πάντα τις πρακτικές που φέρνουν αποτέλεσμα σε εμένα ή έχουν φέρει σε άλλους.
Η πρακτική που ήξερα μέχρι τότε για να επιτυγχάνω ήταν η συγκέντρωση στους στόχους. Αλλά το δύσκολο δεν είναι να συγκεντρωθείς – το δύσκολο είναι να μη ξεφύγεις. Και ήξερα με το που ξεφύγω, η «τύχη» όπως την ονομάζουν πολλοί, θα με άφηνε χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Τώρα, κάποια χρόνια μετά, έχω χτίσει έναν τρόπο σκέψης που με εμποδίζει να ξεφύγω από το στόχο.
Πήρε κάποιο διάστημα αλλά τα κατάφερα σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Ο τρόπος σκέψης μου παρατηρώ ότι ξέφυγε από το «τι κάνω» αλλά πήγε στο «τι πρέπει να επιτύχω».
[su_note note_color=”#0a313b” text_color=”#e4e0e0″ radius=”14″]Δουλεύω πάνω από 12 ώρες την ημέρα. Πάντα. Και Σάββατα. Αν κάποια μέρα τύχει να είμαι λίγο πιο ελεύθερος αρχίζω και ψάχνομαι για το τι μου έχει ξεφύγει. Ή τι θα μπορούσα να κάνω. Γιατί κάθε λεπτό, είναι ένα ακόμα βήμα προς τον στόχο. Κάθε λεπτό που ξοδεύω αλλού, με καθυστερεί από την εκπλήρωσή του. [/su_note]
Μένω επιμελής, τυπικός, προσεκτικός. Δεσμεύομαι δημόσια για τους στόχους μου ώστε να με κρατάει και το περιβάλλον μου σε αυτούς όσο μπορεί. Ή να με βοηθάει να μη ξεφύγω.
Θα σου πω τον μόνο τρόπο που ξέρω για να επιτύχω και πίστεψέ με δεν ονομάζεται τύχη, μαγεία ή γνωριμίες. Ονομάζεται εργασία, ωριμότητα, επιμέλεια, πάθος.
Που θέλω να καταλήξω :
Αν δεν είσαι εκεί που θες, ίσως δεν φταίει η τύχη σου ή η κακοδαιμονία σου.
Ίσως φταίει το ότι κάπου έχασες το δρόμο γιατί κάτι άφησες να σε τραβήξει από αυτόν.
Την ώρα που ξεκίνησες την δίαιτα, κάποιο γλυκό κατάφερε να σε τραβήξει μακριά της.
Την ώρα που βγήκες έξω να γνωρίσεις ποιοτικές γυναίκες, με κάποιο τρόπο η ζώνη άνεσής σου, άφησες να σε κρατήσει στο τραπέζι σου να τις κοιτάς απλά.
Την ώρα που έστηνες το βιογραφικό σου από την αρχή για την καλύτερη θέση εργασίας που ήθελες, κάποια ομάδα που έπαιζε στην τηλεόραση, έβαλε γκολ και το παράτησες για να δεις τον αγώνα. Τον αγώνα κάποιων άλλων.
Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο τα κάνουμε; Μήπως τελικά η επιτυχία των στόχων σου, είναι μόνο μια απόφαση μακριά;
Εν τέλει, δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να επιτύχεις, κάθε άλλο. Αλλά δεν μπορείς να το πεις και πολύπλοκο.
Μέχρι την επόμενη φορά!
