Τρεις εβδομάδες πριν, πρώτο βράδυ πρακτικής ενός human mode bootcamp.
Τυχαίνει να έχουν έρθει μαζί δύο φίλοι να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα ώστε να συνεχίσουν να βγαίνουν μαζί και μετά από αυτό, εκπαιδευμένοι πλέον.
[su_box title=”Human Mode Bootcamp” title_color=”#f42121″ radius=”4″]Το human mode bootcamp είναι η σκληρότερη έκδοση premium bootcamp όπου και πιέζουμε περισσότερο τους μαθητές να φθάσουν τα πραγματικά τους όρια. Περισσότερη θεωρία, περισσότερη δράση, περισσότερα αποτελέσματα. [/su_box]
Έπειτα από εντατικό flirting στο δρόμο, ήρθε η ώρα για μια τελευταία προσέγγιση και έπειτα να πάμε στο μπαρ. Εντοπίζει ο ένας μαθητής μια παρέα γυναικών να περπατάει με γοργό βήμα στο πεζοδρόμιο και να έρχεται κατά πάνω τους. Δύο υπέροχες παρουσίες, η μία καλύτερη από την άλλη.
Τις πλησιάζει, τις σταματάει και αρχίζει την κουβέντα. Σε αυτή τη φάση ο δεύτερος θέλει να μπει να μιλήσει στην άλλη. Κρατιέται. Το σκέφτεται και ξεκινάει. Όσο κρατάει ο πρώτος την κουβέντα σε ένα ρυθμό, παρατηρώ τον δεύτερο να πλησιάζει και να διστάζει.
Κοιτάει και δεν μπαίνει. Κάνει ένα βήμα. Το αφήνει. Πίσω ξανά. Δεν μπαίνει.
Με το που τελειώνουμε τη κουβέντα πιάνω τον δεύτερο και συζητάμε.
Σπύρος : Θες να είσαι παρατηρητής;
Μαθητής : Δηλαδή;
Σπύρος : Θες να είσαι αυτός που βλέπει τους άλλους να περνάνε καλά και να τους ζηλεύει ή να έχει τη ζωή που οι άλλοι παρατηρούν;
Μαθητής : Το δεύτερο. Δίστασα ναι. Φάνηκε ε;
Σπύρος : Φάνηκε. Ωραία. Τι σκέψεις σε έκαναν να διστάσεις;
Μαθητής : Να η δεύτερη φάνηκε λίγο ξινή και … (αναφέρει διάφορες σκέψεις δες εδώ)
Σπύρος : Αν θυμηθείς το κίνητρο που σε έφερε εδώ και το ότι δεν θες να είσαι παρατηρητής αλλά πρωταγωνιστής, κρίνεις αρκετά ισχυρές αυτές τις σκέψεις για να σε σταματήσουν;
Μαθητής : Όχι, δεν παίζει… Λάθος μου.
Σπύρος : Παίζει να ξαναγίνει;
Μαθητής : Όχι δεν παίζει.
Και όντως δεν ξαναέγινε. Δεν ξαναδίστασε στιγμή, ακόμα και στα πιο όμορφα κορίτσια του μπαρ που πήγαμε. Ήταν καλύτερος από αυτό που του έλεγε το μυαλό του!
Καμιά φορά βοηθάει να θυμόμαστε για ποιο λόγο χρειαζόμαστε να κάνουμε κάτι. Και ο πιο δυνατός λόγος είναι το ότι θέλουμε να ζούμε μια ζωή με εμάς πρωταγωνιστή.
- Να δημιουργούμε εμπειρίες και αναμνήσεις.
- Να ζούμε ιστορίες άξιες να διηγούμαστε.
- Να βιώνουμε καταστάσεις με ένταση, γέλιο και πάθος.
[su_note note_color=”#121314″ text_color=”#e1dede” radius=”14″]Όχι η ζωή δεν είναι σε βιτρίνα. Δεν θα τη ζεις σα να είναι μέσα από το γυαλί. Από την οθόνη του κινητού σου, από την οθόνη της τηλεόρασης, από την βιτρίνα που σε φέρνει ο ρόλος του παρατηρητή. [/su_note]
Οι μεγάλοι σου στόχοι γίνονται επιτυχίες σου με προσπάθεια.
Οι επιτυχίες έχουν σίγουρα πόνο. Και το μυαλό θα φτιάξει 1002 σενάρια για να σε προστατέψει από αυτόν.
Και είναι με πόνο γιατί αν ήταν εύκολο θα το έκαναν όλοι. Υπάρχει λόγος που το λένε δοκιμασία, τεστ, επιτυχία, πρόκληση. Γιατί φέρνουν πόνο που δεν αντέχουν όλοι αλλά μόνο όσοι το αξίζουν.
Και τα εμπόδια έρχονται ακριβώς για να στο κάνουν δύσκολο. Τα όποια εμπόδια. Η αρνητική κοπέλα στο δρόμο, το μυαλό σου, η κακιά διάθεση του κόσμου, η οικονομία. Όλα απέναντί σου.
Αλλά δεν πειράζει. Χτύπα μέχρι τέλους και ας πονάει. Χτύπα πιο δυνατά. Δες το video.
Αν πας στο μπαρ και είσαι ο τύπος με τον φίλο του με το ποτό και το χέρι στη μπύρα που απλά κοιτάζουν τις γυναίκες στο άλλο τραπέζι ή εμάς που πάμε και τις φλερτάρουμε, δεν θα ήθελες να είσαι μαζί μας να περνάς καλά;
Αν πας στο γραφείο και είσαι ο τύπος που δεν διεκδικεί ποτέ την καλύτερη θέση που άνοιξε και απλά κάνεις την δουλίτσα σου βλέποντας άλλους που ίσως αξίζουν λιγότερα να την γυροφέρνουν, δεν θα ήθελες να είσαι αυτός που είναι το φαβορί;
Δεν είσαι λίγο καλύτερος από αυτό; Η ζωή δεν σου χρωστάει κάτι περισσότερο;
Η ζωή φέρνει υπέροχα, όμορφα πράγματα. Αλλά για να στα φέρει θα σε πονέσει. Και υπάρχει λόγος που γίνεται αυτό. Σπάσε την βιτρίνα και πέρνα από την άλλη μεριά. Ζήσε την μαζί μας.
