Μια από τις πιο σκληρές μορφές αναβλητικότητας είναι η απραξία που βολεύει και εξυπηρετεί τους φόβους σου.
Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω τα Σάββατα που έμενα μόνος. Άλλες φορές καθόμουν σπίτι και έκλαιγα την μοίρα μου και άλλες φορές έβγαινα με την γνωστή ανδροπαρέα.
Η μοναξιά είναι σκληρό πράγμα.
Όταν διαπιστώνεις πως δεν έχεις επιλογές, η αμφιβολία σε τρώει σαν σαράκι. Ποτίζει το δέρμα σου τόσο βαθιά που με τον καιρό πέφτεις στην παγίδα να την συνηθίσεις.
Ίσως το χειρότερο χτύπημα που σου δίνει η αμφιβολία είναι πως δεν ξέρεις πόσο θα διαρκέσει η κατάσταση που βρίσκεσαι.
Ελπίζεις να αλλάξει και ταυτόχρονα δεν κάνεις κάτι για να συμβεί. Και αυτό είναι χειρότερο. Πολύ χειρότερο. Όταν βρίσκεσαι σε σημείο που δεν θέλεις, συνήθως εφευρίσκεις δικαιολογίες για να χρυσώσεις το χάπι στον εαυτό σου για να μην σε πιάσει η κατάθλιψη στον ύπνο.
Θεωρείς δεδομένη την κατάσταση που βρίσκεσαι και στο τέλος καταλήγεις να πιστεύεις πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά μόνο αυτή που βιώνεις.
Μοναχικά Σάββατα και οι συνειδητοποιήσεις χτυπάνε κόκκινο
Η απραξία είναι αυτό που δεν κάνεις όταν ξέρεις πως πρέπει να το κάνεις.
Ξέρεις βαθιά μέσα σου πως πρέπει να προσεγγίσεις αλλά κάτι μέσα σου σε σταματάει. Ωστόσο, μπορείς να επιλέξεις.
Θέλεις να κάθεσαι σπίτι σου και να βλέπεις την αγαπημένη σου σειρά ή να κάνεις σεξ;
Πιστεύω πως και οι δύο ξέρουμε την απάντηση σε αυτό. Όμως:
Η απραξία θα είναι πάντα παρούσα. Θα σου υπενθυμίζει την εύκολη λύση. Αυτή που δεν χρειάζεται πόνο ή τίμημα από μεριά σου.
Η πηγή της απραξίας είναι η ανασφάλεια. Πιστεύεις πως οι ελλείψεις σου είναι τόσες πολλές που είναι προτιμότερο να μην προσπαθήσεις καθόλου παρά να κάνεις το πρώτο βήμα.
Και αν σου πω ότι έχεις άδικο, θα σου πω ψέματα. Όμως σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να δώσουμε στην κατάσταση την κατάλληλη οπτική.
Δεν χρειάζεσαι κίνητρο. Κίνητρο έχεις ήδη.
Η έλλειψη είναι το ισχυρότερο κίνητρο που υπάρχει.
Χρειάζεσαι πειθαρχία.
Και μπορεί να πιστεύεις πως ο δρόμος από την απραξία προς την αλλαγή είναι μεγάλος, αλλά ξέρεις κάτι; Ποιος νοιάζεται; Και η πικρή αλλά απελευθερωτική αλήθεια είναι πως:
Οι ανασφάλειες σου δεν είναι τόσο τρομακτικές όσο φαντάζεσαι.
Απλά νοιάζεσαι περισσότερο από το φυσιολογικό γιατί οι προσδοκίες σου είναι υψηλές.
Όλοι θέλουν να έχουν περισσότερο σεξ στην ζωή τους. Όμως υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά:
Υπάρχει διαφορά στο να παραδέχεσαι μια έλλειψη με το να την αποδέχεσαι (και η αποδοχή θέλει συγκεκριμένη προσέγγιση)
Αυτό που πιστεύεις πως σου λείπει όταν η απραξία σου δίνει σφαλιάρα στο σβέρκο είναι και αυτό που θέλει ο οποιοσδήποτε μέσος άνδρας. Όλοι θέλουν περισσότερο σεξ και αυτό είναι το φυσιολογικό.
Η διαφορά όμως με αυτούς που τελικά το έχουν είναι πως:
Το παραδέχονται, το αποδέχονται και κάνουν κάτι για αυτό.
Όταν βλέπεις συνεχώς γυναίκες που σου αρέσουν να σε προσπερνούν και δεν κάνεις κάτι, αισθάνεσαι χάλια. Όμως αποδέχεσαι αυτό το χάλι επειδή έχεις αποδεχτεί εδώ και καιρό πως αυτή είναι η πραγματικότητα.
Δεν ξέρω τι δικαιολογίες λες στον εαυτό σου όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Βλέπω μια Κοινωνία που μας εκπαιδεύει σταδιακά και με σχέδιο να αποδεχόμαστε ως κάτι φυσιολογικό την δειλία.
Αποδεχόμαστε τον εαυτό μας να εκτελεί απραξία το κάθε δευτερόλεπτο μέσω διαφόρων τεχνικών άρνησης και απλά προσπαθούμε να καταπιούμε το χάπι της προσωπικής αποδοχής.
Η μόνη αποδοχή που χρειάζεσαι είναι πως η κατάσταση που βρίσκεσαι δεν σου αρέσει και πως πρέπει να κάνεις κάτι για αυτή.
Η αποδοχή πως ΔΕΝ έχεις πρόβλημα και πως δεν σου λείπει κάτι για να ξεκινήσεις να βλέπεις την διαφορά που θέλεις.
Ωστόσο, η ερώτηση παραμένει. Αν τελικά πάρεις την απόφαση να αλλάξεις, πόσο εύκολο θα είναι;
Μπορώ να αλλάξω τελικά;
Όλοι μπορούν να αλλάξουν αλλά δεν θα το καταφέρουν τελικά. Και αυτό γιατί κανείς δεν θα επιμείνει μέχρι το τέλος.
Όταν αποφάσισα να βγω από την απραξία και να πάρω την σεξουαλική μου ζωή στα χέρια μου, έψαχνα το μαγικό χάπι. Ήμουν απελπισμένος για απαντήσεις και με το σκεπτικό πως αυτές θα έρχονταν χωρίς προσπάθεια και σκληρή δουλειά.
Οι απαντήσεις έρχονται στο πεδίο της μάχης. Όχι στον καναπέ.
Είμαστε η γενιά που θέλει να μέγιστα αποτελέσματα με την ελάχιστη προσπάθεια.
Η αλλαγή με τις γυναίκες, όπως και η κάθε αλλαγή, δεν είναι application στο κινητό που το μόνο που χρειάζεται είναι να πατήσεις μερικά κουμπιά και να σου έρθει delivery στο σπίτι.
Χρειάζεται κλάμα και πάλη.
Θέλουμε να πάρουμε τα περισσότερα δίνοντας τα λιγότερα.
Το να προσεγγίσουμε μια άγνωστη γυναίκα και να της πούμε πως μας αρέσει ΔΕΝ είναι το φυσιολογικό αλλά το άλμα πίστης απέναντι σε μια φοβία που ποτέ δεν κατανοήσαμε.
Το να έχεις γυναίκες στην ζωή σου είναι αποτέλεσμα ενός υγιούς συναισθηματικά lifestyle.
Υπάρχουν τρόποι και τεχνικές που θα σε βοηθήσουν να κινήσεις πιο γρήγορα το όχημα της αλλαγής, αλλά αν δεν θέλεις να ιδρώσεις πάλι στην ίδια κατάσταση θα βρεθείς.
Η απραξία είναι τρόπος σκέψης που διακατέχει όχι την σεξουαλική μας ζωή αλλά όλους τους τομείς της ζωής μας γενικότερα.
Πιάνουν αυτά που έπιαναν πάντα. Κοινωνικές δεξιότητες, εξωτερική εμφάνιση, να κυνηγάς αυτό θέλεις. Όμως αυτά χρειάζονται κόπο για να αποκτηθούν.
Σίγουρα υπάρχουν αμέτρητες γνώσεις και τεχνικές για να εξελίξεις τις κοινωνικές σου δεξιότητες. Όμως αν δεν πάρεις την απόφαση να εκτεθείς στους φόβους σου, οι γνώσεις αυτές θα παραμείνουν γνώσεις κλεισμένες στο κουτί την άγνοιας.
Σίγουρα το να προσεγγίσεις χιλιάδες γυναίκες θα σου προσφέρει ένα τρομακτικό πλεονέκτημα με κάποιον που δεν προσεγγίζει καθόλου.
Αν όμως κάνεις 2000 προσεγγίσεις και δεν βλέπεις βελτίωση τότε δεν φταίνε οι ικανότητες σου με τις γυναίκες.
Το πρόβλημα βρίσκεται σε πιο θεμελιώδη μέρη της συνολικότερης εικόνας σου και του πως επικοινωνείς με τους ανθρώπους.
Δεν είναι πολύπλοκο να προσεγγίσεις μια άγνωστη γυναίκα και να συζητήσεις μαζί της. Όμως γίνεται πολύπλοκο όταν δεν μιλάς γενικότερα με άγνωστους ανθρώπους και η επικοινωνία που έχεις με την οθόνη είναι συχνότερη από την επικοινωνία με ανθρώπους.
Δεν είναι πολύπλοκο να πεις σε μια γυναίκα τι θέλεις. Τα ένστικτα σου ήταν πάντα εκεί ανεξάρτητα αν τα αγνοούσες. Είναι όμως πολύπλοκο να το κάνεις όταν ξέρεις πως η επόμενη γνωριμία θα έρθει μετά από μήνες.
Ξέρω από προσωπική εμπειρία πως η έκθεση, η απόρριψη και το να διεκδικείς αυτό που θέλεις είναι πολύ πιο εύκολο να διαβάζονται από το να γίνονται πράξη.
Όμως σκέψου καλύτερα.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βλέπεις άλλους να ζουν την ζωή που θα ήθελες να ζήσεις.
Μέχρι πότε θα ανέχεσαι αυτή την τιμωρία;
Περιμένω τα σχόλια σου εδώ. Ακόμα, μην ξεχάσεις να κάνεις εγγραφή στο Newsletter μας. Θα λάβεις αυτόματα ένα Δωρεάν E – Book.
Να είσαι καλά φίλε
(Παρεπιπτόντως, ποτέ δεν χρειάζεται να είσαι μόνος σου. Έστω και ηλεκτρονικά, έχεις εμάς παρέα. Δες παρακάτω)
