Όπως για και για πάρα πολλούς από εσάς, έτσι και για εμένα, αυτές τις ημέρες του Αυγούστου, διανύουμε την περίοδο των διακοπών μας.
Και διακοπές για μένα σημαίνει να αράζεις στην παραλία, να σκέφτεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο και να μην ασχολείσαι με ζητήματα που ασχολείσαι όλη την χρονιά.
-Αν είσαι στην ίδια φάση δες εδώ πως να φλερτάρεις σωστά στην παραλία.
Κάτι που ειδικά στο κομμάτι των κοινωνικών δυναμικών, για μένα, από τότε που ανακάλυψα την δύναμή τους φαντάζει αδύνατο να γίνει. Δεν γίνεται να παρατηρήσω μια συμπεριφορά και να μη σκεφτώ την ποικιλία των δυναμικών που την ενεργοποιούν.
[su_note note_color=”#08080a” text_color=”#dfdada” radius=”14″]Όταν μιλάμε για κοινωνικές δυναμικές, εννοούμε τις δυνάμεις, καταστάσεις ή συνθήκες που ένα μέλος ενός γκρουπ μελέτης ανθρώπων μπορεί να εφαρμόσει, επιβάλει ή ενεργοποιήσει σε άλλα μέλη ή στο σύνολο του γκρουπ. Με λίγα λόγια, το πώς επηρεάζει ένας άνθρωπος έναν άλλον. [/su_note]
Είναι τόσο θαυμαστός αυτός ο κόσμος, που θα συνεπάρει το μυαλό οποιουδήποτε αρχίσει να ασχολείται σοβαρά. Έτσι και στο φλερτ, όταν φλερτάρεις, τρόπον τινά, επηρεάζεις με τα λόγια σου, τις πράξεις σου, την τονικότητά σου, τη γλώσσα σώματός σου κ.α, την γυναίκα ώστε να της δείξεις τα καλά σου στοιχεία και να γίνεις αρεστός, σε αυτήν, στη φίλη της για να μη σε εμποδίσει, την όποια παρέα της κτλ.
Αυτές τις ημέρες λοιπόν τις ξοδεύω κυρίως σε μια παραλία με ένα βιβλίο στο χέρι και μουσική στα αυτιά. Τις προάλλες όμως δεν μπόρεσα να μη παρατηρήσω μια θαυμαστή για εμένα εικόνα που με επανέφερε σε αυτό που γουστάρω να κάνω. Να μελετώ συμπεριφορές.
Ένα αγοράκι γύρω στα 6-8, με την οικογένειά του, απολάμβανε την θάλασσα. Το αγοράκι μαζί με τον πατέρα του έπαιζαν με την άμμο σα να προσπαθούσαν να φτιάξουν κάτι. Είχαν όλα τα εργαλεία. Η μητέρα του καθόταν στην ξαπλώστρα και τους καμάρωνε.
Πιο δίπλα, έφθασε και άραξε μια άλλη οικογένεια με κοριτσάκι αυτή τη φορά, στην ίδια πάνω κάτω ηλικία. Το κοριτσάκι για ένα διάστημα έκανε μπάνιο με τη μητέρα του και έπειτα άραξε δίπλα στην ξαπλώστρα τυλιγμένη με μια πετσέτα και έπαιζε κάποιο παιχνίδι στο κινητό της μαμάς ή του μπαμπά.
Κάποια στιγμή το αγοράκι είχε μείνει μόνο του να παίζει στο κάστρο που ήθελε να φτιάξει αλλά που περισσότερο έμοιαζε με λάκκο με νερό. Κάποια στιγμή βαρέθηκε να παίζει μόνος. Σηκώνεται και κάνει κάτι που οι περισσότεροι μεγαλύτεροί του τρέμουν στην ιδέα.
Με σταθερό βήμα πλησιάζει την ομπρέλα που ήταν το κοριτσάκι και λέει με ήρεμη φωνή.
«Έλα να παίξουμε».
Αυτό. Μπροστά στον πατέρα της και την μητέρα της και μπροστά σε όλη την πλαζ. Ξεκάθαρος, με αυτοπεποίθηση, χωρίς πολλές σάλτσες και χωρίς να δίνει σημασία σε ότι δεν έχει. Έκθεση, άγχος προσέγγισης, πρώτη ατάκα και άνοιγμα κουβέντας δεν τον απασχόλησαν ποτέ.
Το κοριτσάκι σηκώνεται σαν σε προσοχή. Κοιτάει μια το αγοράκι, μία το λάκκο με τα παιχνίδια, μια τη μαμά της. Η μητέρα της την ρωτάει:
-Θες να πας;
-Ναι…
-Σίγουρα;
-Ναι!
-Πήγαινε αλλά πρόσεχε.
Αμέσως σκάνε 15 βόμβες μέσα στο κεφάλι μου. Αυτά κάνετε και μεγαλώνετε παιδιά αντικοινωνικά. Με το παιχνίδι στο κινητό αντί για άμμο και κάστρα, με την αμφιβολία για το αν πραγματικά θέλει ένα 8χρονο να παίξει με παιχνίδια και με το να προσέχει να πάει 3 μέτρα από την ξαπλώστρα της, λες και καβάλησε την harley και φεύγει με τον αλήτη με τα κουβαδάκια στα ξένα.
[su_box title=”Σημασία όμως έχει το αποτέλεσμα.” title_color=”#f42121″ radius=”4″]Σε κάθε περίπτωση, ο μάγκας κέρδισε το κορίτσι και παίζουν όμορφα στον λάκκο του. Σαν μια συμπαντική δύναμη να έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Συνεχίζω και εγώ κάπως ικανοποιημένος από την εξέλιξη το βιβλίο μου. [/su_box]
Σε κάποια φάση, το αγοράκι πείραζε κλασσικά το κορίτσι. Του έριχνε νερό, του πέταγε άμμο, το κυνηγούσε γύρω από το λάκκο. Το κορίτσι γέλαγε. Το διασκέδαζε. Το διασκέδαζε τόσο πολύ που γέλαγε με τόσο θόρυβο, που ξένιζε τα μη συνηθισμένα αυτιά της μητέρας του αγοριού.
Σηκώνεται με ένταση και δυνατή φωνή και λέει στο αγόρι.
«Καλέ, άσε ήσυχο το κορίτσι!»
Το κορίτσι από την φωνή περισσότερο, σαν τρομαγμένο, σηκώνεται φεύγει και πάει στη μητέρα της.
Το αγόρι μένει να απορεί τι έκανε λάθος και εγώ να επιβεβαιώνω το γιατί ενώ γεννιόμαστε με όλα τα ένστικτα που χρειαζόμαστε για να επικοινωνούμε σωστά, να φλερτάρουμε χωρίς φόβο και πάθος και να κοινωνικοποιούμαστε με τους συνανθρώπους μας χωρίς προβλήματα, καταλήξαμε μια κοινωνία σχεδόν αντικοινωνική.
Αλλά θα το αλλάξουμε. Όσο περνάει από το χέρι μας, θα το αλλάξουμε.
Κάπου μέσα μου ήθελα με δυνατή φωνή να σηκωθώ να του πω «Μην ακούς την μητέρα σου» αλλά σίγουρα θα του πει και πράγματα χρήσιμα. Δεν είναι και η θέση μου.
Η θέση μου όμως είναι να βοηθήσω εσένα να ξεχάσεις ότι περιοριστικό σου είπε το δικό σου περιβάλλον και να ξυπνήσουμε τα ένστικτά σου. Έλα μαζί μας πατώντας στο κουμπάκι παρακάτω.
Μέχρι την επόμενη φορά.
